رسانه‌های حکومتی در ایران از اجرای ترانه‌های میهنی و سورد ملی «ای ایران» در مراسم مذهبی عزاداری امام سوم شیعیان به وجد آمده و با اشاره‌هایی مانند «قرار گرفتن این سرود بر تارک تاریخ عاشورای امسال» و یا «نوحه‌ای که غوغا کرد» به استقبال این اجراها رفته‌اند.
نوحه‌خوانی میهنی به فاصله کوتاهی از جنگ دوازده روزهٔ اسرائیل با ایران و خروج رهبر جمهوری اسلامی از پناهگاهش فرصتی برای مداحان پدید آورد تا در ملغمه حزن و حماسه بدمند.
چراغ سبز این اجراها را آیت‌الله علی خامنه‌ای پس از ۲۳ روز اختفا با حضور در مراسم شب تاسوعا به محمود کریمی مداح نزدیک به بیت رهبر داد تا او بر باقی مانده‌های ترانهٔ تورج نگهبان و ملودی محمد سریر قطعه «ایران، ایران» را که محمد نوری اجرا کرده بود، بازخوانی کند.
آقای کریمی با تصنیف «سپیده» محمدرضا شجریان که کلامش را هوشنگ ابتهاج (سایه) سروده و با آهنگ محمدرضا لطفی اجرا کرده بود نیز چنین کرد.
اگرچه اصولگرایان در رسانه‌های خود از این اقدام تمجید کردند و نوشتند که نوحه‌های محمود کریمی از «مؤلفه‌های وطنی بیشتری» در قیاس با تولیدات جنگ هشت ساله عراق با ایران برخوردار بود، اما با دقت در دستکاری‌های کلامی متوجه می شویم که آقای کریمی با ویران کردن ساختمان ترانهٔ تورج نگهبان و یا کلام سایه، بیشتر تلاش کرده تا القائات ایدئولوژیک فرهنگی نظام حاکم را جایگزین واژه‌هایی کند که هر کدام بار معنایی خاصی در پیوند با میهن‌پرستی دارند.
صادق نوجوکی، آهنگساز سرشناس ایرانی در لس‌آنجلس، معتقد است که اتفاق بدتر در این میان برای سرود ملی «ای ایران» افتاده است. آنجا که «راغب» خواننده چپ‌کوک سرشناس داخل ایران، این سرود را که یادگار اتفاق‌های تاریخی پس از اشغال ایران به دست متفقین است در حسینیه‌ای در یزد می‌خواند و مردان سیاه‌پوش با او همراهی می‌کنند؛ در قسمتی از ترجیع‌بند «در راه تو کی ارزشی دارد...» ناگهان سیاه‌پوشان دستان خود را بالا می‌برند و با ضرباهنگ سرود بر سینه می‌کوبند.
آقای نوجوکی می‌گوید، این مثل این می‌ماند که یک بمب روی تخت جمشید انداخته باشند یا روی مقبره حافظ بمب بیاندازند، که اگر داخلی باشد خیلی بدتر است. به عنوان یک ایرانی خوشتان می‌آید؟
صادق نوجوکی از واکنش‌ها به این اقدام انتقاد می‌کند و می‌گوید برخی این را به مسخره و شوخی گرفته‌اند، این یک فاجعه است.
این آهنگساز معتقد است وقتی ما می‌گوییم سرود، یعنی یک چارچوبی دارد، نمی‌شود مثل آن را مثل روضه اجرا کرد. سرود «ای ایران» سیاسی نیست، یک اثر ملی و تاریخی است و هیچی ربطی به «سینه‌زنی» ندارد.
آقای نوجوکی می‌گوید: روح‌الله خالقی (آهنگساز «ای ایران»)، آن مرد بزرگ اگر ببیند با اثرش چنین رفتاری می‌کنند، روحش در قبر می‌لرزد.
آهنگساز ترانه‌های «بزن‌تار»، «گل‌واژه»، «شب عشق» به استفاده روح‌الله خالقی از مایهٔ دشتی برای ساخت آهنگ «ای ایران» اشاره می‌کند و معتقد است که خالقی با ساخت این آهنگ ضمن حفظ صلابت اثر نشان داد که مایهٔ دشتی غم‌انگیز نیست.
آقای نوجوکی می‌گوید متأسفانه چه در داخل و چه در خارج از ایران ، این اثر ملی را به هرز برده‌اند و آن را نابه‌جا استفاده می‌کنند.
آهنگساز صداهای سرشناس موسیقی ایران بر این باور است که از مداحان مذهبی انتظاری نیست، مردم باید از میراث فرهنگی‌شان نگهداری کنند.
صادق نوجوکی می‌گوید: مجسم کنید اگر یکی از هنرمندان آیه‌های قرآن یا اشعار مذهبی را با آهنگ بابا کرم و با قر و اطوار بخواند، آیا [حکومت] خوشش می‌آید؟ یا این‌که دستور اعدام طرف را می‌دهد. البته آن هم کار بدی است مذهب‌ستیزی را هم ما دوست نداریم.
به اعتقاد این هنرمند، اگر جلوی این مسائل ایستادگی نشود، عادی‌سازی می‌شود و کارهای دیگر را هم انجام خواهند داد.
